Kunnen we terug
naar hoe het was
Voordat de wereld
ons verwoestte
Weet jij nog
hoe het voelde
om slechts kind te zijn
voordat we alles moesten?
Hoe we nu rennen
weg van alle dingen
die ons blijven achtervolgen
Lijkt de pijn
voor eeuwig hier
gebeiteld in mijn kern
Zonder reden
Zonder doel
Maar toch zo aanwezig
deel van wie ik ben
Is het soms
alsof ik niet
verder door met rennen kan
Zal ik kruipen
totdat ik
De duisternis in mij
verban

Maar wat als alles
wat we dachten
niet echt zo hoort te zijn
Al onze wensen
verlangens
en dromen
Slechts een vaag omhulsel
van de tijd
Als we hier staan
met onze hoop
onze gevoelens
en al onze gezichten
Alles slechts
Een
groot
niks
blijkt te zijn
Compleet verloren
in wat zou kunnen
lijken we te vergeten
wie we eigenlijk zijn
En blijkt wat we zoeken
slechts een vage poging
te ontsnappen
aan de tijd
Laat me niet vergeten
dat alles wat we hebben
wat we denken
wat we weten
ooit niks is geweest
Ontstaan
uit pure leegte
Blijkt soms het minste
toch nog alles te zijn

Is het niet verwonderlijk
hoe we na al die jaren
Plots weer terug zijn
hier zo samen
Alsof er geen jaren
maar slechts dagen
verstreken zijn
En hoe we zo gemakkelijk
weer verder gaan
naar hoe het was
alsof er niets veranderd is
Behalve wanneer ik naar je kijk
en nu geen meisje meer
Maar een vrouw zie
dezelfde lach
nog even zacht en warm
Maar zo vol kracht
en stralende wijsheid
Je bent gegroeid
en toch vertrouwd
En wat heb ik een geluk
dat ik jou weer ken

Mijn hart loopt over
van liefde
voor jou
en jou alleen
Mijn hoofd gevuld
met dromen
Van jou
van mij
Van ons
Hoe wij samen
kunnen zijn
kunnen voelen
kunnen stralen
En hoe mijn hele lichaam nu
plotseling gevuld is
met alles wat ik voel
voor jou
Nooit eerder heb ik
durven dromen
Tot jij kwam
en mij de wereld liet zien
Zo mooi
Kleurrijk
en veelbelovend die is
wanneer jij
er deel van uitmaakt

Met gesloten ogen
luister ik
Naar de woorden
die je spreekt
Hoe ze zacht rollen
van je lippen
en zo mijn hart bereiken
als een herinnering
Die lang verloren leek
maar plots hier weer is
En ik kijk naar je
vol verwondering
Hoe het zo kan zijn
dat ik jou nu ken
Dat ik mezelf ben
in wat je zegt
Hoe ik me zo kan voelen
als ik van jou ben
Als ik aan je denk
het vuur in je blik
Hoe je achter me staat
in wat ik doe
Wat ik droom
Wat ik wil
Hoe dankbaar ik ben
dat ik jou nu heb
En hoe ik niets anders
meer kan voelen
Dan hoe ik eindelijk
na al die tijd
mijn thuis heb gevonden
in jou

In alles wat ik zag
leek het mij te achtervolgen
Duister en onheilspellend
in de hoeken van mijn dromen
Telkens  weer
was het daar
Het grijpt me
Het pakt me
Het verslindt me
Laat me gaan nu
en laat me leven
want mijn dromen
zijn te donker
om in te blijven
Blind starend in wat was
Geweest is
Gevoeld is
Kan ik niet langer
Niet langer blijven
Niet overleven
Ik haal adem
voel de warmte
Het licht vult me vanbinnen
Laat het toe
Laat het zijn
En keer het nu voor altijd
de rug weer toe

Ik kijk in je ogen
en zie hoe je vuur
daar brandt
Felgele vlammen
likkend aan mijn lichaam
Klaar om te verslinden
maar zonder te branden
Je eet me op
en sleurt me mee
in de brandende kern
van wie jij bent
Waar ik word verwarmd
in het licht van je zijn
Het licht dat mij omarmt
voorzichtig
maar onbeweeglijk vasthoudt
Je vuur raakt me diep
in de kern van wie ik ben
en wakkert daar
Mijn eigen brand
nog verder aan
Heeft het nu eindelijk
een richting gevonden
In plaats van mijzelf
eraan te branden
Laat ik de vlammen
mijn lichaam koesteren
En zonder te beschadigen
brandmerk je mijn zachte
kwetsbare huid
Met de striemen van je passie
laat je me voelen
van wie ik ben
En spelend met dit vuur
doe ik niets liever
Dan je laten zien van wie ik ben

Telkens als ik er
met mijn zachte
trillende handen
bijna bij kan
Blijkt het toch opnieuw
een luchtspiegeling
te zijn
En de dingen
die het me liet zien
De dingen
waar ik zo op hoopte
Blijken wederom
een vaag spinsel
van mijn brein
Verzonnen
door de hoop
die stiekem
maar gestaag
Fluistert in mijn hart
Dingen die ik nooit
zal durven uit te spreken
Maar die keer op keer
mijn dromen kleuren
Die echter
telkens weer
Verder van de realiteit
komen te staan
Tot ze uiteindelijk
met een laatste glinstering
aan de horizon
Zullen verdwijnen
uit mijn zicht
En hiermee
niets dan leegte
achterlaten
Uitgestrekte droogte
over de breedte
van mijn hart

Ik hoor de stilte
Jouw stilte
die zoveel herrie maakt
Het steekt me
dwars door me heen
als een mes
Waarop ik
zoals altijd
lig ik te wachten
Wachten
op het snijden
van je metaal
IJskoud
en scherp
zoals jij bent
Jij
man van verraad
Haat
Pijn
Verloren
zoals altijd
ontvang ik je scherpte
kan niet meer zonder
Je hebt me
niets anders geleerd
dan de stilte
De oorverdovende stilte
van je afwijzing
Je breekt me
en ik zal zo blijven
Verdoofd
tot in de eeuwigheid

Ik ben je verloren
Ergens
tussen wanhoop
en verdriet in
ben ik je kwijtgeraakt
En nu ik hier zo lig
Starend
naar wat had kunnen zijn
Wat had moeten zijn
Komt het besef binnen
met onmenselijke kracht
Dat de blik
waar je me eens mee verrijkte
nu slechts een vage waas lijkt te zijn
En de kracht die ooit in me woedde
lijkt te zijn vervangen
door niets dan chaos
en leegte
Het doet me pijn om te zien
dat het kleine meisje
die ooit droomde van zoveel meer
Nu hopeloos ineen is gestort
en stervend op de grond ligt
Eenzaam en alleen
Ergens
tussen verdriet
en pijn in
ben ik je verloren
En het spijt me oneindig
dat ik niet beter voor je kon zorgen
dat ik je niet kon beschermen
Als het kon
nam ik je in mijn armen
en hield ik je dicht tegen me aan
zorgde ik dat je nooit alleen was
Maar ik ben bang
dat niemand me ooit geleerd heeft
Hoe